شعر فضا

گل عُذاری ز گلستانِ جهان، ما را بسزین چمن، سایه ی آن سروِ روان، ما را بس در این بیت گل عذار: جلوه ای از زیبایی در ا...

معاشران، گِره از زلفِ یار باز کنیدشبی خوش است، بدین قصّه اش دراز کنید در این بیت قصّه: شرحِ زیبایی و حقیقت در اشعار...

آنان که خاک را به نظر کیمیا کنندآیا بود که گوشه‌ی چشمی به ما کنند؟ در این بیت خاک: ظاهر امور و پدیده ها در اشعار عر...

منِ خاکی که ازین دَر نتوانم برخاستاز کجا بوسه زنم بر لبِ آن قصرِ بلند؟ در این بیت منِ خاکی: عالم جسم و ماده در اشعا...

خاک وجود ما را، از آب باده گل کنویران سرای دل را، گاهِ عمارت آمد در این بیت خاک وجود ما: دل نارام و بیقرار در اشعار عرفان...

خانه ی دلِ ما را، ار کَرَم عمارت کنپیش از آنکه این خانه، رو نهد به ویرانی

صبا خاکِ وجودِ ما، بدان عالی جناب اندازبود کان شاهِ خوبان را،نظَر بر منظَر اندازیم در این بیت عالی جناب: آستانِ بلندِ معا...

آدمی، در عالمِ خاکی نمی‌آید بدستعالمی دیگر بباید ساخت وز نو، آدمی در این بیت عالم خاکی: این عرصه ی مکان و زمان در ا...

ناظرِ روی تو صاحب نظرانند،ولیسِرّ گیسوی تو، در هیچ سَری نیست که نیست در این بیت سِرّ گیسوی: وجه پنهانِ زیبایی های عالم ...

شکفته شد گل حَمراهء و گشت بلبل، مستصَلای سرخوشی، ای صوفیانِ باده پرست در این بیت صَلای سرخوشی: ابراز شور و شادی در ...